Irk Başvuruları

Thinkin' Sadly

St. Tropez... Kimlerine göre ahlaksızlığın ve çirkinliğin fışkırdığı korkunç bir yer, kimlerine göre ise buradaki zevkin, sefanın cennete bile tercih edilebileceği kutsallıkta ve yoğunlukta olduğu eşsiz bir kasaba idi burası. Ama Searlus'a göre sadece tek bir anlam taşımıyordu. Orası onun hayallerini kurduğu ve onları tek tek kıran bir yerdi. Ümitlerinin yeşerdiği bir yandan da onulmaz bir yara aldığı bir yerdi. Orada temellerini atmış, şimdiki varlığının oluşturmuştu. Rahat insanlarla dolu, enfes deniz kenarında geçirdiği vakitler, okulda arkadaşları ile yaptıkları haşarılıklar ve deniz, o deniz kadar güzel renge sahip başka bir su yüzeyi göremeyecekti hayatında. Gerçek bir turkuz renginin o enfes renklere sahip kumlarla tutkulu birer aşıklar gibi doyasıya öpüştüğü ender yerlerdendi St. Tropez. Orayı özlediği kadar hiçbir yeri özlemeyecekti. Özleyemezdi de. Orada tüm çocukluğu olmasa bile çocukluğunun çoğu geçmiş, ergenliğin bunalımlı heyecanlarının tadına orada varmış, en affedilmez hatalarını ve en gurur duyduğu başarılarını hep orada yaşamıştı. Özlüyordu orayı, Paris'i bile özlememişti orayı özlediği kadar. Zaten Paris'te de ne kadar zaman geçirmişi ki? Doğduğundan beri sadece sekiz yıl. Orayı tam manası ile anımsamıyordu bile. Ve oraya geri döndüğünde kesinlikle yadırgamıştı oranın kasabasına benzemeyen soğuk, şehirimsi havasını. Neşeden uzak, ihtirassız, hissiz, gri sokaklarını... Paris'e romantizmin şehri diyorlardı ama kendisi için romantizm Fransa'nın güneyinde kalmıştı. Orada kalbi korkunç kırılmıştı ama hem de çok korkunç. Eğer orada biraz daha kalsaydı kesinlikle bu toprak altında olacaktı. Oranın güzelliklerine sonsuza adar hasret kalacaktı. Oradan ayrılarak en azından görüntülerde olsun orasını görmek için kendine şans tanımış olmuştu. Sonra da Paris'in o ruhsuzluğunda yaşadığı bunalımdan kurtulmaya çalışmıştı. Çok zor olmuştu, ama bir o kadar da en kolayı buydu. Paris'in o bahsedilen masalsı tadını alamamıştı ama gene de orada hayatı bulmuştu yeniden. Kalbini kapatıvermişti zaten artık eskisi gibi olmayan. Ah o avuntunun zayıf tutkalı ile yapıştırılmış harap kalp, çevresine ördüğü zırh onu koruyabilir miydi? Yoksa daha da beter hale koyup sonra da boğup öldürebilir miydi? Dahası bunun olmasına izin vermemek gibi bir isteği var mıydı Searlus'un? Belki de acı çekmektense bir anda ölmeyi seçerdi. Hassastı her zaman ruhu, hep de öyle kalacaktı. Onun hassaslığını anck ölüm giderirdi bunu biliyrdu.

Yurttaki odasında gözlerini açtığında düşüncelerinden sıyrılmış. Sonra da gözleri Andrey'i arayarak yerinde doğulmuştu yatağında uzandığı. Öncelik olarak duşa girmesi, üstünü giyinmesi, Ian'ı arayıp sorması, onu bulamaması, sonra da beklemekten sıkılıp odadan dışarı, dahası yurttan dışarı çıkması birer şimşek hızı ile geçmiş gibi gelmişti. Kuzeni Jamie'nin ısrarla gelmesi için yalvardığı şu kamp için hazırladığı sırt çantasını kntrol etti. Hayret! Onca dalgınlığına rağmen almıştı onu da. Bir an yurda geri dönmek zounda kalacağından, sıkılacağından, çok sıkılacağından korkmuştu. Bir aydır aynı odanın duvarlarını görüyordu buraya geldi geleli. St. Tropez olmayan her yer sıkıcı ve aptalca geliyordu ona.Bu şehre sadece ziyaret amaçlı uğrayan, burada adece tatilin keyfini çıkaran Jamie bunu asla anlayamazdı. Onunla saatlerce konuştuğu neler yaşadığını anlattığı o uzun gecede bile anlamamıştı bunu. Anlaması için anlatılması yetersiz kalırdı. Dünyanın tüm dillerini toplasa, ona her dilden anlatsa o da her dilden anlasa bile asla bilemezdi bu hissi sevgili kuzeni. Ama bilseydi, ne yaşadığını gerçekten bilseydi... O zaman bir şey değişir miydi ki? Yaralatını saracak mecal bulur muydu kendinde Jamie? Ah hayır bu saçma şeyi asla ve asla ne Tanrı'dan ne de başka bir yüce varlıktan istemeye hakkı vardı. Bsoğuk, korkun, dehşete düşürecek bir bencillik olurdu. Tıpkı şu andaki hayatı gibi. Nereye gitse, nerede yaşasa yabancılık çekiyordu. Bu yüzden gerçekten yabancı olduğu yere gelmişti geçici de olsa. Okuduğu yılları uzatsa da bu ortamı bilmeli, yaşamalıydı. Gerçek yabancılarla tanışırsa belki de kendi ülkesi na eskisi kadar yabancı gelmeyecekti belki de. Bu düşünce ile üzerinde ''Taxi'' yazılı sarı bir arabaya el salladı. Araba onun tam karşısında durdu. Arka koltuğa yava hareketlerle binen Searlus asık bir suratla buyurdu. ''Yellowstone Irmağı, lütfen.''

Yellowstone River

Taksiden biraz erken inmişti. Duyduğu su sesi o kadar huzur vericiydi ki bunun tadını bir süre çıkarmak istemişti. Aklına Jamie'nin söylenerek bahsettiği amigolar geldi. Bunun nedeni amigo ya da güzel olmaları değildi. Ya da aklınıza gelebilecek herhangi diğer bir sebep... Tek sebep Ice'dı. Onun tam adını söylemese de içinden bir ses St. Tropez'de harika vakit geçirdiği turist bir Amerikalı ile aynı kız olduğunu söylüyordu onun. Özlediği yerin izlerini, güzel anılarını taşıyan bir isimdi Ice. Romantizmi ilk defa yaşadığı, ergenlik çağının ilk aşkını keşfettiği harika varlıktı o. Dahası kokusu hem Amerika hem de St. Tropez kokusuydu. Sadece bir yaz boyu sürse de asla kalbini kırmayan hala izlerini üzerine titreyerek koruduğu ilk aşkıydı. Onun adını duyunca tekrar heyecanlanmıştı. Tamam peki kabul ediyordu, aşkın heyecanı değildi bu artık geçmişte kalmıştı bu duygu ama bu ismi duyduğunda neredeyse çocuklar gibi sevindiğini de inkar edemezdi. Kamp yerine yaklaşırken onun sevimli ve ilerde çok çok güzel olacağını tahmin ettiği yüzünü düşünüyordu. Onunla ilk defa St. Tropez' giden bir trende karşılaşmışlardı. O yaşta bir kızın tek başına trende ne işi olduğunu merak etse de sormaya cesaret edememişti ilk başta. Kaldı ki kendi de tekti şu anda. Sıradan bir sohbet etmişlerdi. Aynı yerlere gideceklerini. Sonra bu küçük gizemli kızın ailesi ile tatil için Paris'e geldiğini, sonra da onlarla kavga edip bir trene atladığını öğrenmişti. Tüm parası ailesinde kalmıştı. Bu da bilet kesilme vakti geldiğine onun neden ortadan kaybolduğunu da açıklıyordu. Sonra aynı yerde inmişti. Hem de sanki yıllardır tanışıyormuşçasına sohbet ederek. Ardından kızın aslında nereye gideceğini bilemediğini fark etmişti. Evine davet etmişti onu akşam yemeğine. Hava kararyordu çünkü. Sonra da yemekten sonra da kalmaları için yalvarmışlardı ona ailecek. Otel parası bile olmadığını soradan öğrendiği Ice da utanmış bir halde kabul etmişti bunu. Belki de utanma kısmını yanlış hatırlıyor olabilirdi. Çünkü Ice hiç de utangaç bi kız değildi. Onlara olan biteni anlattıktan sonra onunla birbirinden harika zamanlar geirdiği bir hafta kalmıştı. Bu arada çıkmaya başlamış ve ilkleri yaşamaya başlamıştı. O zamanki aklı ile Ice'a körkütük aşık olmuştu Searlus. Sonra bu kısa süre sonra polisler Ice'ın izini bulmuştu. Onu sapasağlam bulan ailesinin aklına sanki kızlarına kızmak gelmiyor gibiydi. Bu bir haftalık aşkın bu şekilde aniden noktalanması ona biraz hüzün vermişti ama telefonuna kavuşan Ice ile sürekli mesajlaştıkları için çok da etkilenmemişti. Sonra ailesi Fransa'da kaldığı süre içerisinde sık sık görüşmüşlerdi Ice ile. Amerika'ya döndüklerinde de onlar bu sefer mesajlaşmayı soğuk ve aptalca bulduklarından mektuplaşmaya başlamışlardı. Ve iki sene önce, St. Tropez'den ayrıldığında o mektuplar da kesilmişti doğal olarak. Onun şu anki halini ancak tahmin edebiliyordu bu yüzden. Bir ara Champell Üniversitesini istediğini söylemişti çünkü.

Kamp yerine vardığında aklı karıştı. Fazla mı erken gelmişti? Jamie daha burada değildi. Diğerlerini de bir ay süre ile ne kadar tanıyabilirse o kadar tanıyordu. Bir an donuk br ifade ile oada olanlara baktı. İçlerinde biraz daha baksa belki de Jamie ya da hiç olmazsa Andrey'i görebilirdi. İçlerinden birine yaklaştı. Adının Jacqueline olduğunu hatırlıyordu. Andrey sayesinde onunla tanışmıştı. ''Bonsoir matmazel. Pardon.(İyi akşamlar bayan. Özür dilerim.) Jamie henüz gelmedi mi?'' dedi çekingence. Biraz soğuk da sayılabilirdi çünkü kızın görüntüsünden hiç hoşlanmamıştı. Ayrıca tavırları da tıpkı görüntüsü gibi çılgınca gelmişti. Fransa'da bu tür tipleri arada bir görürdü. Ama onlarla hiç muhatap olmazdı. Bu kadar bile konuşmazdı. Ama diğerlerini de tanımadığından ondan başka bilgi alma şansı da yoktu. ''Bizim tente(Çadır)i o getirecekti. J'espére(Umarım) gelmekten vazgeçmemiştir.'' Koyu bir fransız aksanı vardı. İngilizcesi aklına gelmediğinde sözcükleri fransızca söylüyordu. Jamie öyle yapmasını anlamasalar bile tahmin edeceklerini, zaten böyle oldukça da havalı da buldukların söylemişti. Yoksa yeni yeni konuşmaya başladığı İngilizce ile zor konuşmaya cesaret edebilirdi onlarla. Sonra üsünden çantasını çıkardı ve yere bıraktı. Oraya gelmekte olan kişiler bakmaya başladı. İçlerinden birini tanımıştı uzun zamandır görmemiş olmasına rağmen. ''Oh mon dieu! Ma perle. Je suis heureux ainsi de vous voir.(Aman Tanrım! Boncuğum. Seni gördüğüme sevindim)'' dedi bir çırpıda heyecanla. Ama çantasını orada bırakıp da yanına gitmeye cesaret edemezdi. Gerekli olan tüm eşyalar sırt çantasındaydı. Ve etrafındakileri de onlara güvenecek kadar tanımıyordu.