Multi Player Başvuruları

Kendi malikanemdeyken tehlike arz etmiyordum.En azından kendi ailem için...Yani onlar her an benim korkunç durumda olabilmeme dayanabiliyordu.Kimi zaman delirir kimi zaman normale dönen bir kişilik yapım olmasına rağmen çoğu zaman hatta her zaman sakin bir kişiliğe sahip oluyordum.Yani bende tabii ki herkese saldırmak için yer alayan kuduruk bir vampir değildim.Bir yanlışını görmediğim kişilere sataşmazdım kesinlikle.Onlar bilmese bile ben onların bazı yönlerini ortaya çıkarmış olurdum.Onlar bunu bilmezlerdi ve beni uyuz bir kadın olmak ile suçlarlardı.Bilmezlerdi ki suçlu olanlar kendileri...Ancak her suçlu insan suçunu üstüne atacak başka biri aramazmıydı zaten?Ben ise sadece oturup onları izlerdim.Daha ne kadar suç işleyebileceklerini...Yada ne kadar ileri gidebileceklerini...Gerçi çoğusu beni sinirlendiren bir siliniş yapıyorlardı o saçma hayatlarında.Benim hayatıma bile ufacık bir heyecan yaratamıyorlardı.Gereksiz yaşamdan başka birşey değillerdi benim gözümde.Belki öldürülmesi gereken dandik bir böcekten daha ileri gdemeyecekti benim için...Yada herhabgi işe yaramaz bir eşyadan daha ileri...Burada bana müdürün taktığı bileklik yok oldu.Daha doğrusu benim karanlığım yok etti...Buna bir çözüm bulmaları gerekiyordu.Deslere girmemem önerildi.Ve bu yapıma geçti.Derslere girmiyordum artık.Kısa bir süre sonra odamdan yayılan karanlık ve delilik odamın önünden geçen öğrencilere yayılmıştı.Benim deliliğimden halüsinasyon görerek intihar etmişlerdi.Bu yüzden benim bulunduğum kat yasaklanmıştı.Daha çok herkes benden korkuyordu.Beni iblis yada şeytan olarak tanımlıyorlardı.Hatta okul yönetimi bununlada kalmamıştı.Boynum ve kollarım olmak üzere üç zincir ve kelepçeyle beni odama mühürlemişlerdi.Bunlar Kaname ile olan olaylardan sonra oluyordu.Bunlar olunca ben daha fazla karanlığa sürüklenmiştim.Artık tamamen umutsuzdum.Bu umutsuzluk beni daha çok bitiriyordu.Bedenime bile dikkat etmiyordum.Yani nasıl desem...Ben kendimden çoktan geçmiştim...Sadece aklımda birkaç düşünce ile bomboş ve donuk bakışlarım kalmıştı geriye.Zincirlerim....Canımı yakıyor ve kalbimi acıtıyor...Kollarımdaki morluklar herne kadar vampir olursam olayım canımı yakıyordu.Yüzümde donuk bir bakış mevcuttu.Gözlerim artık ağlamaktan kurumuştu.Daha bana ne kadar kötülük yapılabilirdi?Daha ne kadar kırılabilirdi kalbim?Kapının açıldığını farkettim yavaşça.Birisi içeri geldi.
" İyi misiniz? "
Sesin geldiği yöne doğru başımı kaldırdım.Zincirlerim beni biraz engelliyordu ve ağırlardı.Normalde ağırlık kaldırabilirdim.Ancak umutsuz olduğum zamanlarda bir insan kadar güçsüz olurdum.Saçlarım yüzümün önüne düşmüştü.Ona baktım.Sarı saçlı ve yakışıklı bir elfti.Elf olduğunu anlayabilmiştim.Aurası ve yaydığı koku herkesten farklıydı.Elrond'un aksine normal bir elf olması bu aurayı büyütüyordu.Uzun zamandır buraya uğrayan ilk kişiydi.En çok görmek istediğim şey sarılabileceğim bir insandı.Kollarım buz gibiydi.Çok yalnızdım.Gözlerimin donukluğu geçmemişti daha.Ona baktım başımı kaldırarak.Yüzümde sanki ona muhtaçmışçasına bir ifade vardı.Bu istemsizce olmuştu.Sanki uzun zamandır insanlardan uzak yaşamış bir köpek gibiydim.Yavaşça yerde emekleyerek onun yanına gittim ve üstündeki ceketi çekerek onu kendime doğru eğdim.Sıkıca sarıldım ona...Sıcaktı...Belki benden korkacaktı ancak buna şu an herşeyden çok ihtiyacım vardı.Çok mutsuz ve yalnızdım.Kollarımdaki zincirler canımı yakmaya devam ediyordu ancak karşımdaki kişiye sarılmak benim acımı unutturuyordu.
"Lütfen beni yalnızlığıma terketme" diyebildim sadece kısık bir sesle.Kollarımdaki soğukluk devam ediyordu.Karşımdaki kişinin kim olduğunu bile bilmememe rağmen ona sarılmak bir tehlike teşkil etmiyordu benim için.O mutlaka iyi birisi olmalı diye içimden geçiriyordum
Ona cevap vermeye çalışıyordum.Zincirlerimi çözmeyi başarmıştı.Onları bende çözebilecek kadar güçlü birisiydim.Ancak yapmamam birçok kişi için iyi olacaktı.Bir daha gelecek olan travmada neler olacağını ben bile kestiremiyordum.Bu yüzden belkide o zincirlerin çıkmaması ve acıya göğüs germem daha iyi olacaktı.Gözlerimden akan yaşları kafamı narince sallamamla üstümden bir civa tanesi gibi ayrıldılar.Bunu nasıl yaptığımı bilmiyordum ancak bir temel içgüdü gibi üstüme ve zihnime yerleşmişti bir şekilde...Yani alışılmış refleks gibi birşeydi.Bilerek yapmamıştım.Onlar benim bedenimden ayrıldığı an kayboldular tamamen.Onun bana seslendiğini duyar gibiyim.
" Umarım şimdi daha iyisindir. "
İyi miyim?Evet...Kollarımdaki soğuk ve beni soyutlayan zincirler olmadan daha iyiyim.Hala güçsüzüm.Bunu farkedebiliyorum.Ancak şu an için güçsüz olmak bu okuldaki herkes için daha iyi...Yoksa tüm okulu yoketmem içten bile değil.Artık narin bedenim tamamen olduğu gibi görünmemi sağlıyor.Olduğum gibiyim tam şu an.Şu an nasıl sevimli ve aciz görünüyorsam öyleyim.Bir erkeğin aşkından parçalandım ve bin parçaya ayrıldım.İnsanoğlunun yıllardan beri aşktan ölmesinin nedenini şimdi çok iyi anlayabiliyorum.Yada en azından anlamaya çalışıyorum.Ancak anlayabileceğimi eminim.Şu gidişle uzun süre dünya üzerinde kalmam mümkün bile değil.Kırılan zincirlere bakıyorum göz ucuyla.Hala bana çok soğuk geliyorlar.Sanki uzayacak ve beni tekrar kilitleyecek gibiler.Ancak buna alıştım.Maalesef o az evvelki donuk bakışlarımı üzerimden atamıyorum.Saçlarım ise yer yer uzamış.Bakımsız olmama rağmen bu görüntümle bile eskisinden güzel olduğum söylenebilir.Üstümdeki kıyafet herkesi cezbedebilecek seviyede olmasına rağmen artık hiçbirşey önemli değil benim için.Hiçbir erkeğe sahip olmak istemiyorum tek bir kişiden başka.O kişi ise Sorcha adında bir vampire aşık...Beni tercih etmemesini anlayabilirim.Kim benim gibi birisini isterki zaten...Kendi çapımda ve görünüşte güzel olsam bile içimdeki karanlık kişiliğimi yok etmek üzere...Ancak bunun nedeni ise büyük derecede belli.Sadece beni üzenler yüzünden kendimi hergün karanlığa hapsediyorum.Hergün bin parçaya ayrılarak tekrar birleşiyorum bir şekilde...Ancak kalbimin yamaları artık eskisi kadar sağlam değil.Tek sarsıntıda diğerleride açılıyor.Ben iyi bir terzi değilim...Maalesef böyle şeyleri bile yamayamıyorum.Bacaklarımı karnıma doğru çekerek başımı dizlerime yaslıyorum.
" Eskisinden daha iyiyim.T-teşekkür ederim...Beatrice Kamelot"
Kendi adımı söylemenin zamanı gelmişti diye düşünüyorum.Birde bu elfin benden korkmasını istemiyorum.Zaten kime adımı söylesem benden korkarak kaçıyor ve uzaklaşıyor.Artık bu saçma kalıplar yüzünden kimsem kalmadı.